Als vrijwillig molenaar zit je niet te wachten op windstilte, zoals afgelopen zaterdag. Daarvoor heb je die molenaarsopleiding niet gevolgd. Geen wapperend wimpel naast 
de wipstok, geen zeilen op de wieken, geen zingende stenen, geen activiteit. Dat zou je denken, maar toch biedt zo’n windstilte dotten van kansen. De bonkelaar stond stil, de kap was nu veilig toegankelijk.
Gisteren was er dus een en al activiteit in de kap, niet door vreemde vogels maar door wind-arme molenaars die overtollige reuzel verwijderden, van het hals- en penlager, en van de neuten en de overring. Meer dan tien kilo oud vet is verwijderd, we hebben het niet gewogen, maar wel de trappen afgezeuld. Behalve de schoonmaak was er nu ook gelegenheid voor molenaar Jaap, zittend boven de ruim 4,75 m lange trap tussen steen- en kapzolder, om eindelijk het op de kapzolder zwervende, dus weinig gebruikte losse luik in te bedden tussen twee geleiders, waardoor we nu beschikken over een degelijk schuifluik.
Door het aanbrengen van die paar simpele balkjes is de veiligheid voor molenaars en bezoekers met vele procenten toegenomen, mits wij als molenaars ons aanwennen om het luik te sluiten wanneer we ons op de kapzolder begeven. En daar gaan we dus voor, liefst met een fluitende wind om de oren!
